Psychoterapia i leczenie przeciwdepresyjne
Łuszczyca to choroba dermatologiczna o wieloczynnikowej etiologii, która występuje średnio u 1,5 - 2 proc. całej populacji. Należy do najczęściej diagnozowanych chorób skóry uwarunkowanych genetycznie. Zaliczana jest do grupy przewlekłych, nawrotowych i zapalnych dermatoz manifestujących się tworzeniem na skórze wykwitów grudkowych skupionych w charakterystyczne blaszki. Lokalizacja zmian łuszczycowych jest różna - zwykle wykwity znajdują się na kolanach, łokciach i owłosionej skórze głowy. Mogą one również zająć płytkę paznokciową, a nawet stawy (mówimy wtedy o łuszczycowym zapaleniu stawów).
Dermatolodzy podkreślają, że łuszczyca to choroba skóry na której zaostrzenie wpływ mają różne czynniki środowiskowe. Do najpopularniejszych zaliczamy stres oraz zaburzenia psychiczne, które mogą powodować nie tylko wydłużenie się procesu terapeutycznego ale także na zaostrzenie wykwitów.
Łuszczyca a depresja
Psychodermatolodzy zajmujący się łuszczycą wskazują, że od lat prowadzone są badania na temat związków łuszczycy z depresją. Wynika z nich, że część pacjentów zmagających się z chorobami skóry ma silne objawy depresyjne. Osoby z łuszczycą cechują nie tylko zaburzenia lękowe czy somatyczne, ale także problemy z koncentracją, myśleniem czy ze ze snem. Wielu z nich jest bardzo chwiejnych emocjonalnie, mających problemy z nawiązywaniem i podtrzymywaniem relacji społecznych.
Pacjenci z łuszczycą, rozumianą jako przewlekłą, nawrotową chorobę dermatologiczną, często określają siebie jako osoby, którym towarzyszy niepokój i smutek związany z ewentualnym odrzuceniem przez społeczeństwo. Motywują to widocznymi zmianami skórnymi sprzyjającymi powstawaniu kłamliwych, szkodliwych opinii na ich temat. Łuszczyca wciąż jest bowiem postrzegana jako temat tabu, a do tego choroba zaraźliwa, zakaźna przez dotyk czy powstała w wyniku braku higieny.
Rola psychoterapii w łuszczycy
Dermatolodzy zajmujący się diagnostyką i leczeniem chorób skóry podkreślają jak ważna jest rola psychoterapii w łuszczycy. To choroba, która:
- wpływa na pogorszenie jakości życia (pielęgnacja zmian skórnych zajmuje dużo czasu, przez wielu postrzegana jest jako problematyczna),
- utrudnia budowanie relacji towarzyskich (jest przeszkodą w nawiązywaniu nowych znajomości),
- komplikuje plany zawodowe (część pacjentów w ogóle nie podejmuje pracy),
- uniemożliwia rozwój osobisty (wolne chwile poświęcone są na pielęgnacje skóry i leczenie).
Pacjenci z łuszczycą ubolewają nad ograniczonymi możliwościami skorzystania ze wsparcia psychologów i psychiatrów, co wynika z trudności dostępu do specjalistycznych świadczeń medycznych. Nie mają również możliwości swobodnego skontaktowania się z lekarzami celem omówienia dotyczących ich problemów - najczęściej związanych z samoakceptacją i nawiązywaniem relacji międzyludzkich, czego przyczyną są problemy natury estetycznej.
Osoby z łuszczycą wymagają holistycznego podejścia. Problemy dermatologiczne mają bowiem niebagatelny wpływ na stan psychiczny, co przekłada się bezpośrednio na wygląd skóry. Stres jest bowiem jednym z najpopularniejszych, a zarazem trudnym do wyeliminowania czynnikiem, mogącym wpływać na zaostrzanie się wykwitów.
Specjaliści coraz częściej skłaniają się ku psychoterapii opartej na metodach poza farmakologicznych, które uwzględniają metody relaksacyjne, techniki behawioralno-poznawcze czy biofeedback. Ich celem jest poprawa skuteczności leczenia oraz jakości życia.