Łuszczyca a depresja
Łuszczyca to nie tylko problem estetyczny ale choroba całego organizmu. Jej leczenie uznawane jest przez lekarzy dermatologów za spore wyzwanie terapeutyczne. Nie tylko dlatego, że do każdego przypadku pacjenta należy podejść indywidualnie ale również żeby zatroszczyć się zarówno o stan skóry chorego, jak i jego psychikę.
Badania pokazują, że u wielu osób z łuszczycą mogą wystąpić zaburzenia psychiczne - zarówno w formie krótkotrwałej (związanej wyłącznie z aktywnymi wysiewami), jak i przewlekłej - towarzyszącej niezależnie od obecnego stanu skóry.
Łuszczyca to przewlekła, nawrotowa choroba skóry, która choć bezpośrednio nie zagraża życiu pacjenta, wpływa ona znacząco na pogorszenie jego komfortu. Może ona wpływać na rozwój stanów depresyjnych o charakterze dwukierunkowym - pierwotnym lub wtórnym.
Dermatozy zaliczane są do grupy chorób wpływających zarówno na zaburzenia skóry na poziomie fizjologicznym (mówimy o widocznych zmianach skórnych), ale także psychologicznym. Utrudnia ona realizację podstawowych potrzeb i celów człowieka - zarówno nawiązywanie kontaktów międzyludzkich, aktywizację zawodową czy problemy z samoakceptacją.
Depresja i łuszczyca to dwie choroby wzajemnie się modulujące. Rozumiemy przez to, że obydwie mogą mieć na siebie wpływ tzn. depresji towarzyszy stres nasilający objawy skórne, z kolei wykwity skórne mogą powodować rozwój stanów depresyjnych.
Dane z piśmiennictwa podają, że nieleczona depresja u osób z łuszczycą może jedną z przyczyn pojawienia u chorych nie tylko myśli ale także tendencji samobójczych w formie pragnienia śmierci. Ze statystyk wynika, że depresja najbardziej nasilona jest w momencie natężenia wykwitów oraz momencie ich zaostrzenia. Wraz z poprawą stanu skóry, równowaga psychiczna pacjenta może ulec znacznej poprawie.
Jak radzić sobie z depresją w łuszczycy?
Charakterystycznym objawem podstawowym depresji jest obniżenie nastroju, utrata zainteresowań i zmniejszenie aktywności. Może także występować osłabienie koncentracji, niska samoocena i małe poczucie wartości a w ciężkich przypadkach zmniejszony apetyt, zaburzenia snu, czarnowidztwo czy myśli i czyn samobójcze.
Uważa się, że łuszczyca jest jednym z poważniejszych czynników rozwoju depresji, gdyż chorzy narażeni są na ostry i przewlekły stres związany z rozwojem dermatozy. Schemat leczenia depresji możemy podzielić na trzy etapy:
Faza ostra - leczenie trwa aż do uzyskania remisji objawowej,
Kontynuacja leczenia - czyli leczenie podtrzymujące,
Leczenie profilaktyczne - celem jest zapobieganie nawrotom choroby.
W fazie ostrej stosowane są leki, które dobierane są pod kątem profilu pacjenta, w tym prezentowanych przez niego cech depresji. Do najczęściej stosowanych w Polsce leków przeciwdepresyjnych zaliczamy m.in.
- Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub noradrenaliny,
- Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne,
- Leki wpływające na neuroprzekaźnictwo.
Kontynuacja leczenia depresji może opierać się zarówno na preparatach farmakologicznych, jak również na niefarmakologicznych metodach leczenia, do których zazwyczaj zaliczamy psychoterapię oraz metody biologiczne w postaci chociażby fototerapii czy stymulacji mózgu.