Leczenie immunosupresyjne w łuszczycy i AZS

Łuszczyca to przewlekła, nawrotowa choroba skóry manifestująca się charakterystycznymi wykwitami o czerwonobrunatnej barwie, które pokryte są srebrzystą blaszką. Zmiany są wyraźnie odgraniczone od skóry gładkiej ciała i uwypuklone. Łuszczycy towarzyszy często intensywny świąd oraz intensywne, trudne do opanowania złuszczanie.

Łuszczycę możemy leczyć miejscowo oraz ogólnie. Do leczenia ogólnego zaliczamy leczenie immunosupresyjne przeznaczone głównie dla osób mających zajęte ok. 25 proc. powierzchni ciała zmianami. Dedykowane jest również pacjentom, u których tradycyjne leczenie miejscowe nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.

Na czym polega terapia immunosupresyjna

Lekarze podkreślają, że stan immunosupresji można porównać do “ogłuszenia” naszego układu immunologicznego tak, aby nie miał on możliwości zaatakowania. Łuszczyca zaliczana jest bowiem do grupy chorób o podłożu odpornościowym i jego nieprawidłowe działanie może być jedną z przyczyn uaktywnienia się choroby.

U osób zdrowych obserwujemy prawidłowe działanie układu odpornościowego mającego funkcję obronną - chroniąc nasz organizm przed patogenami. W przypadku osób z łuszczycą wzrasta aktywność prozapalna neutrofili powodująca zaostrzanie się objawów skórnych. Ratunkiem na to jest “zahamowanie” regulacji procesów zapalnych, czyli zmniejszenie aktywności granulocytów obojętnochłonnych. Pomocne w tym są leki immunosupresyjne.

Chociaż leczenie immunosupresyjne uznawane jest za wysoko skuteczne w kontekście zwalczania zmian skórnych, osłabia ono siły obronne organizmu oraz powoduje szereg działań niepożądanych w postaci chociażby:

• zwiększenie podatności na infekcje,
• wpływ na rozwój nowotworów mających związek z zakażeniami wirusowymi (np. rak szyjki macicy, nowotwory nerek czy rak wątroby),
• problemy z nadciśnieniem,
• rozwój wrzodów.
• Do najpopularniejszych leków immunosupresyjnych zaliczamy m.in. cyklosporynę, którą stosujemy w leczeniu łuszczycy od początku lat 90. XX wieku. Wykorzystuje się ją w leczeniu ciężkich postaci łuszczycy opornych na leczenie miejscowe oraz skojarzone. Polecane są pacjentom, u których zmiany na ciele przekraczają średnio 10-20 proc. całej powierzchni skóry gładkiej.

Cyklosporyna średnio stosowana jest przez 12-16 tygodni. Pierwsze efekty widać średnio po 4 tygodniach od rozpoczęcia leczenia, najlepsze po 8. Z badań wynika, że to bardzo skuteczny lek przynoszący aż w 80 proc. przypadków dobry efekt terapeutyczny.

Niestety cyklosporyna, podobnie jak inne leki immunosupresyjne, nie są polecane dla osób mających choroby współtowarzyszące w postaci:

• niewydolności nerek,
• nadciśnienia tętniczego,
• zmagających się z nawracającymi infekcjami,
• aktywnymi chorobami nowotworowymi.

Cyklosporyna wchodzi w interakcje z innymi lekami dlatego przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować lekarza o tym czy przyjmujemy inne leki. Dodatkowo, lek może wpływać na zaburzenie pracy wątroby i nerek dlatego podczas jego stosowania należy bezwzględnie prowadzić regularne badania laboratoryjne:

• morfologię,
• próby wątrobowe,
• kreatyninę.

W Polsce leki immunosupresyjne, w tym cyklosporyna, stosowana jest z powodzeniem w leczeniu łuszczycy o umiarkowanym i ciężkim przebiegu. Dzięki regularnie wykonywanym badaniom laboratoryjnym można przeciwdziałać rozwojowi działań niepożądanych, a także - co jest najważniejsze dla pacjenta - ze względu na ich szybki efekt terapeutyczny leków immunosupresyjnych wrócić do aktywności - nie tylko społecznej ale również zawodowej.