Dowiedz jakie są postacie łuszczycy

Łuszczyca to przewlekła, zapalna choroba skóry. Polega na zwiększeniu komórek naskórka (zwanych keratynocytami) prowadząc do ich rogowacenia i nadmiernego złuszczenia. Przyczyna powstawania łuszczycy nie jest znana ale obserwacje kliniczne pokazują, że w większości przypadków choroba jest uwarunkowana genetycznie oraz ma podłoże autoimmunologiczne. Może być ona także prowokowana w wyniku działania czynników wyzwalających, takich jak:

• zakażenia i infekcje o podłożu bakteryjnym,
• stosowanie używek w postaci alkoholu lub tytoniu,
• zaburzenia hormonalne,
• stosowanie niektórych leków np. beta-blokerów,
• stres, zaburzenia psychiczne,
• stany zapalne skóry i jej urazy.

Cechą charakterystyczną łuszczycy jest częstość jej występowania. Szacuje się, że z chorobą zmaga się średnio 1,5 - 2 proc. całej populacji. Typowa lokalizacja zmian to najczęściej owłosionej skóry głowy, okolice łokci i kolan. Łuszczycy nie można wyleczyć ale można ją utrzymać w stanie remisji.

Łuszczyca zwykła

Łuszczyca zwykła to jedna z najpopularniejszych odmian łuszczycy, która objawia się występowaniem na skórze różowych lub brunatnych grudek o różnej rozległości, pokrytych srebrzystą, łuszczącą się łuską. Wykwity są wyraźnie odznaczone od skóry właściwej i swoim kształtem mogą przypominać rozlane zmiany.

Wykwity w łuszczycy zwykłej najczęściej występują na łokciach, kolanach, dłoniach i stopach. Mogą również zajmować owłosioną skórę głowy oraz twarzy - nachodzą wtedy na linie włosów a nawet na kark.

Łuszczyca zwykła może również przybierać formę:

• łuszczycy paznokci (zmiany związane są ze zniekształceniem płytki paznokciowej),
• łuszczycy odwróconej (zmiany na powierzchniach zgięciowych, fałdach skórnych),
• łuszczycy łojotokowej (zmiany w miejscach na skórze ze skłonnością do łojotoku),
• łuszczycy drobnogrudkowej (zmiany na skórze przypominają małe, rozsiane grudki).

Łuszczyca krostkowa

Typowym objawem łuszczycy krostkowej są drobne, nacieczone grudki wypełnione surowiczym płynem. Towarzyszy im stan zapalny, który sprawia, że skóra pokryta zmianami jest zaczerwieniona i bolesna.

Zmiany w łuszczycy krostkowej występują zazwyczaj na dłoniach i stopach, dlatego bywa ona nazywana potocznie łuszczycą stóp i dłoni. W ciężkich przypadkach wykwity mogą pokryć całą powierzchnię skóry ciała. Mówimy wtedy o łuszczycy uogólnionej, która jest niezwykle trudną do leczenia jednostką chorobową.

Łuszczyca stawów

Łuszczycowe zapalenie stawów, czyli łuszczyca stawowa, to przewlekła zapalna choroba stawów występująca u osób z łuszczycą. Zaliczana jest do grupy chorób, u których nie występuje czynnik reumatoidalny.

Statystyki pokazują, że dotyczyć ona może aż 25 proc. wszystkich osób zmagających się z łuszczycą. Najczęściej diagnozuje się ją u osób między 20 a 50 rokiem życia, choć może ona dotyczyć również osób młodych. Dermatolodzy podkreślają, że w wielu przypadkach występuje ona rodzinnie, co może świadczyć o uwarunkowaniach genetycznych względem uaktywnienia się choroby.

Głównymi objawami łuszczycowego zapalenia stawów są bóle i obrzęki stawów, którym towarzyszy zazwyczaj tzw. sztywność poranna stawów.

Łuszczyca uogólniona

Łuszczyca uogólniona to inaczej erytrodermia łuszczycowa. Określana jest jako rozległe, zapalne zapalenie skóry będące następstwem leczonej wcześniej postaci łuszczycy, a w rzadkich przypadkach - jej pierwszą manifestacją.

Z prowadzonych obserwacji medycznych wynika, że erytrodermia łuszczycowa może być wynikiem źle prowadzonej terapii (np. stosowania leków miejscowych) czy urazów psychicznych, którym towarzyszy silne poczucie stresu. Stres jest bowiem jednym z czynników mogących wyzwalać lub zaostrzać zmiany łuszczycowe.

Pacjenci z łuszczycą uogólnioną zgłaszają szereg objawów współistniejących - od wysokiej gorączki przez złe samopoczucie.